Arkivo
Malkovrita bakterio ŝanĝas la manieron serĉi vivon en la kosmo
Sciencistoj de NASA trovis en la sedimentoj de la lago Mono de Kalifornio (Usono) bakterion kiu bazas sian metabolon en arseno kaj entenas tiun ĉi elementon, veneno por la vivo tia, kia ni konis ĝis nun, en sia kemia strukturo. Tiu ĉi malkovro inaŭguras tute novan ĉapitron en la mikrobiologio kaj malfermas novajn eblecojn al la serĉado pri ekstertera vivo. “Kun tiu ĉi nova elemento en la listo de tiuj, kiuj konstituas la vivon, nun ni eble povos trovi ET”, asertis en gazetara konferenco dissendita pere de interreto, la direktorino de la programo pri astrobiologio de NASA, Mary Voitek.
Kelkaj lunoj kaj planedoj de nia sunsistemo, kiel ekzemple Titano aŭ Marso, estas nun kandidatoj por tiu serĉado.
Karbono, hidrogeno, nitrogeno, oksigeno, fosforo kaj sulfuro estas la bazaj elementoj de la vivo en la Tero, tia, kian ni konas ĝis nun. La fosforo, precipe, estas integra parto de la kemia strukturo de la DNA kaj de la RNA, kiuj enhavas kaj transportas la genetikajn instrukciojn de la vivo, kaj ankaŭ de la muroj de la ĉeloj kiuj konstituas la histojn de la vivaj organismoj. Sen fosforo ne ekzistas vivo. La bakterio trovita en la lago Mono de la esplorantino Felisa Wolfe-Simon, kiun ŝi nomis GFAJ-1, uzas arsenon por tiuj funkcioj, anstataŭ fosforon, kiel pruvis sia skipo en artikolo publikigita hieraŭ en la revuo Science Express.
Ĉeestanta en tiu konferenco, la juna esplorantino rimarkigis, ke “tiu ĉi malkovro memorigas al ni, ke la vivo tia, kian ni konas povas esti multe pli fleksebla ol ni kutime pensas”. Krom tio, “se mikroorganismo povas fari ion, tiom neatendebla, kio plu kion ni ankoraŭ ne vidis povas fari la vivo? Ni nepre devas malkovri tion”, ŝi diris, rimarkigante, ke tio malfermas novan pordon en la serĉado de vivo ekster la Tero. “Iam ni trovos vivon en alia loko”, ŝi konkludis.
Fonto: http://www.bbc.co.uk/news/science-environment-11886943
Teorio pri eksterteraj ĉeloj en la ruĝa pluvo de Barato
Okazis en Barato de la 25-a de julio ĝis la 23-a de septembro 2001: pluvo ruĝkolora. Komence oni kredis, ke ĝi estis akvo miksita kun sablo kaj fungoj, sed kiam Godfrey Luois (fizikisto en la Universitato Koĉi pri Scienco kaj Tekniko) faris pli proksiman analizon, trovis ruĝajn ĉelojn kiuj havis rimarkindan similecon kun la mikroboj de la Tero, sed sen DNA (tio tuj ekskludis la plejparton de la konataj biologikaj ĉeloj).
Por kompreni tion, kion sekvas, oni devas klarigi, kio estas panspermio: hipotezo kiu proponas, ke la esenco de la vivo estas disemata tra la tuta universo (kometoj, interstela pulvoro, asteroidoj) kaj ke la vivo komencis en la Tero pere de unu el tiuj fontoj. La ideo havas sian originon en kelkaj konsideroj de la greka filozofo Anaksagoro kaj estis en 1908 kiam la sveda kemiisto Svante August Arrhenius uzis la vorton panspermio por klarigi la komencon de la vivo en nia planedo.
Panspermio ne estas ideo tro agnoskita en la scienca komunumo, sed ne tute sensenca se konsideri, ke diversaj specoj de mikroboj postvivas en la malpleno de la kosmo dum monatoj kaj fojfoje jaroj.
En 2006 Godfrey publikigis la rezultojn de la esploro pri la ruĝa pluvo (kun kredorevizio) en Astrophysics and Space, en kiu li sugestas, ke la ĉeloj kiuj donis la koloron al la pluvo povas havi eksterteran originon devenantaj el objekto (kometo aŭ asteroido) kiu malintegriĝis en la supera atmosfero de la Tero kaj disgutiĝis sur la nuboj kiuj poste faligis pluvon sur Hindio kun tiu koloro.
Jam en tiu momento la studo kaŭzis ĉiaspecajn diskutojn, sed tio, kion Louis kaj Chandra Wickramasinghe, de la Universitato Cardiff (unu el la ĉefaj defendantoj de la panspermio) publikigis kaj asertis en la lastaj tagoj estas eĉ pli surprizanta: la ĉeloj trovitaj en la ruĝa pluvo ŝajnas inertaj kiam ili estas al la media temperaturo, sed kiam la temperaturo atingas 121 gradojn celciajn ili komencas reproduktiĝi. Ĉeloj filinaj aperas ene de la originalaj ĉeloj patrinaj kaj la nombro da ĉeloj de la specimeno pliiĝas kun la daŭro de la ekspozicio al tiu temperaturo.
La fakto estas ke, kvankam oni konstatis tian konduton kun ĉeloj konataj, oni neniam vidis nenion similan je tiaj temperaturoj. Sed tio ne signifas, ke ni estas antaŭ la unua definitiva pruvo pri ekstertera vivo, tio simple povas temi pri nova formo de ĉeloj vivaj teraj, kiuj ne estis malkovritaj antaŭe. Fakte ankoraŭ mankus sendependa pruvo pri tiaj asertoj por ke ili estos agnoskitaj de la scienca komunumo.
Louis kaj Chandra ankaŭ faris analizon de la brilo de la ĉeloj kiam oni bombardas ilin kun la lumo kaj ili certigas, ke ĝi estas tre simila al spektroj de elsendo ne klarigitaj en iuj partoj de la galaksio, kiel la Ruĝa Rektangulo.
Se tio estus certa, ni devus rekonsideri ankaŭ la originon de la vivo, ĉar tiam ni mem estus eksterteranoj.
DOKUMENTA FILMO: Eksterteranoj alvenis
Dokumenta filmo (dublita al la itala) de Discovery Channel pri eksterteraj forkaptoj. Kun interveno de fakuloj kiel David Jacobs kaj Budd Hopkins. Vi povas spekti la ceterajn partojn ĉe YouTube. Oni ankaŭ povas trovi la dokumentan filmon en la angla, la hispana kaj mi ne scias ĉu en aliaj lingvoj.
DNA pruvas, ke la “infano de la steloj” ne estis tute homa
Antaŭ pli ol 80 jaroj, en la regiono Barrancas del Cobre (Meksiko) adoleskantino eniras en kavernon kaj tie malkovras du skeletojn duonenterigitajn. Kiam elterigas ilin ŝi vidas, ke unu el la kranioj havas tre strangan formon.
La knabino konservis la du kraniojn dum sia tuta vivo, kaj post sia morto ili estis liveritaj al usona geezdo, kiu liveris ilin al la esploristo kaj arkeologo Lloyd Pye, kiu dediĉis la lastaj 10 jaroj al la esplorado de la stranga kranio kaj submetis ĝin al la studoj de diversaj fakuloj.
Post datumi ĝin kun karbono 14 oni malkovras, ke ĝi havas ĉirkaŭ 900 jaroj. Jen ligilo al la studo (en la angla): http://www.starchildproject.com/reports_11Experts.htm
Neniam oni studis kranion similan. Evidentiĝis, ke ĝia formo ne estis kaŭzita de konitaj homaj misformoj. La ecoj de la skeleto, ekzemple, estas tute malsamaj. La solideco de la kranio estas du, eĉ tri fojoj supera ol tiu, de homa normala kranio. La osto estas pli forta ol iu ajn konita osto en la planedo, kun profilo pli simila al mineraloj de dentoemajlo.
La krania osto entenas ruĝecan restaĵon, kiun ankoraŭ ne estis identifigita pro tio, ke oni neniam ĝin vidis en la ostoj. Ĝi ankaŭ entenas mikroskopajn fibrojn, kiun oni neniam vidis en la ostoj de neniu besto.
Estis facile reakirita la mitokondria DNA de la kranio, kiu pruvis, ke la matrino de la estaĵo estis tute homa. Sed tamen, post 6 pruvoj oni ne povis reakiri la kernan DNA-n, kaj tio indikas klare, ke la patro estis io pli ol tipa homo.
Jen komparo inter la kranio de la “infano de la steloj” (maldekstre) kaj homa normala kranio:
Ekzistas legendo inter la indiĝenoj kiuj loĝas en la zono kie troviĝis la kranioj, kiu povas iom utili por klarigi tiun ĉi misteron. La antikva legendo parolas pri la “infanoj de la steloj”. Laŭ tiu ĉi legendo, estaĵoj devenintaj de steloj gravedigis diversajn virinojn de la vilaĝetoj plej izolitaj de la zono. La virinoj vartis la filojn dum diversaj jaroj, ĝis iliaj patroj revenis el la ĉielo por kunpreni ilin.
Nun, analizo de la kerno de la DNA de la kranio farita en ĉi tiu jaro dank’al la novaj teknikoj disvolvitaj ekde tiam, kiam oni faris la unuan en 2003, montras, ke en la bazoj de 342 paroj da aleloj ne troviĝas similon kun la kutimaj en homaj estaĵoj. Tio signifas, ke la duono de la genetika kodo de tiu ĉi kranio ne havas teran originon.
Sed evidente al la oficiala arkeologio kaj al la sciencistoj ne interesas la malkaŝojn, kiuj povas deveni de la studado de tiu ĉi kranio, ĉar ili povas tremigi la fundamentojn de la scienco… kaj de la homa historio.
NIFO-DOSIEROJ 