Afero Ilkley Moor

Post esti municipa policano en Londono dum kvar jaroj, Phillip Spencer forlasis ĉi tiun laboron kaj transloĝiĝis kun sia edzino kaj sia bebo al la regiono Ilkley Moor, en Okcidenta Jorkŝiro, por esti pli proksime de sia edzina familio.

La 1-an de decembro 1987,  ĉirkaŭ la 7.15 horo, la ĉielo estis ombra kaj nuba kiam Spencer adiaŭis sian edzinon. Li decidis transiri la stepon por iri ĉe sian bofrato, en la vilaĝo Orienta Morton, sur la alia flanko de Ilkley Moor, kaj li esperis fari dum la vojo kelkajn fotografiojn de la fantomaj kaj strangaj pejzaĝoj de la stepo. Por povi atingi la bildojn kiujn li deziris, li portis bobenon de alta ASA en la fotilo, por kompensi la malfortan helecon en tiu ebeno.

Krom sia fotilo, Spencer portis ankaŭ kompason por sin orienti kaze de nebulo. Spencer loĝis en la regiono ekde nur kelkaj montaoj, sed kiel sperta ekskursanto li sciis kiom rapide la nebulo kaj la pluvo povas aperi dum la vetero.

Dum li supreniris al la krutaj deklivoj de la stepo li decidis ne preni sian kutiman vojon, pli mallonga sed ankaŭ pli laciga. Li trapasis konstruaĵon nomita White Wells, refererencpunkto markanta la stepan limon, kaj tiam prenis vojon kiu kondukas lin al kruta deklivo kaj poste al serio da arboj.

Kiam li alproksimiĝas al la arboj li malprecize aŭdas zumadon, kaj li pensas, ke estas flugilo kiun li ne povas ekvidi pro la tavolo da nuboj. Subite io moviĝas kaj altiras sian atenton. Sin turnante, li vidas malgrandan verdan estulon, ne pli ol 4 futojn alta, distance ĉirkau 30 futojn aŭ pli. Ĝi foriras rapide, kaj kiam ĝi estas proksimume 30 futojn distance, li pensas “kio estas tio?” kaj li krias “he!” al la estaĵo. En tiu momento, la estaĵo sin turnis kaj skuas la brakon kvazaŭ farante al li signon, ke li malproksimiĝas. Spencer memoras, ke li portas sian fotilon kaj faras foton. La estaĵo tiam malaperas malantaŭ rokego. Spencer kuraĝiĝas kaj kuras tra la taluso persekutante la estaĵon. Li klarigis post, ke li ne sciis kial li faris tion kaj ke li agis impulse. Li diris, ke la estaĵo treniĝis pli ol paŝi sed tamen li delokiĝis pli rapide ol homo. Li ĉirkaŭdirektis siajn okuloj kaj vidis neniun signon de la ento, sed li alvenis ĝustatempe por vidi grandan objekton arĝentan havanta la formon de du teleroj kunigitaj per la randoj, kun volba kupolo, leviĝi super la stepo kaj malaperi tra la nuboj. Sur la kupolo estis blankeca parto, kvazaŭ skatolo kun serio da malfermaĵoj. En tiu momento, li same rimarkas, ke la zumado kiun li aŭdis antaŭ estas nun ege forta kaj venas el la telero. Li ne havis tempon por preni fotografion de la objekto.

La silento regnas nun, kaj la pluvo haltas. Ĉar li ne plu vidas nek la objekton nek la estulon, li ekpaŝas al Menston, la vilaĝo plej proksima, forlasante sian projekton viziti sian bopatron. Tiu ĉi trajekto ĝis Menston daŭris ĉirkaŭ 30 minutojn, kaj dum tiu ĉi tempo, li rimarkas iujn strangajn aferojn. Unue, la montrilo de la kompaso direktiĝas nun suden anstataŭ norden, kaj due, li surpriziĝas kiam trovas la vilaĝon aktiva, kun homoj en la vendejoj. Li ĵetas rigardon al la horloĝo de la urbodomo kaj li rimarkas, ke ĝi signas la 10-an horo matene, malgraŭ ke laŭ sia kalkulo devas esti ĉirkaŭ la 8-a horo matene.

La stranga estaĵo fotita de Spencer

Spencer estas tiam en plena konfuzo. Ĉu li vidis tion, kion li kredis estis vidinta? Por respondi tiun urĝan problemon, li sin direktas per aŭtobuson al la urbo Keighley, la plej proksima urbo havanta butiko pri fotografio kun servo de urĝa rivelado. Ĉirkaŭ du horojn post, li havas sian fotografion de la estaĵo, kaj li tiam komprenas, ke li ne estis viktimo de halucinoj. La estaĵo ŝajne estis 4 futojn alta, kaj havis bluverda nuanco sur la haŭto. Spencer sciis, ke li havis ion grava, aŭ almenaŭ tion li pensis.

Tute konfuza, Spencer decidis kontakti al nifologo. Ĉe la loka librovendejo, li trovas la adreson de Jenny Randles, specialisto pri nifoj sufiĉe konita en Britio, kaj li skribas al li leteron rilatante tion, kion okazis al li. Jenny Randles siavice metis lin en kontakto kun Peter Hough, kolego nifologo sia, kaj Spencer konsentas kun li estu komencata detala esplorado.

Hough sciis, ke la historio kiun li aŭskultis ŝajnis ”tro bela por esti vera”, kaj tio malkvietiĝis lin, sed post diskuti kun Spencer, li konvinkiĝas, ke li estas integra homo kaj ke li ne serĉas nek famon nek monon. Li havis neniun kialon por ne kredi tion, kion Spencer rakontis al li, krom la strangeco de la faktoj mem. Hough komencis do plenan esploradon.

Ĉar Spencer volis nenian reklamon kaj havis nenian intencon atingi neniun monan gajnon per sia sperto, li demandis al la esploristoj ne doskonigu sian veran nomon. Pro tio, la dokumentoj rilatantaj al tiu ĉi afero nomas la atestanton “Philip Spencer”, kromnomo sugestita de Peter Hough.

Ĉirkaŭ ses semajnojn post la komenco de la esplorado, Spencer ricevas “la neatenditan viziton de du homoj kiuj sin prezentas kiel agentoj de la informservoj de la Royal Air Force”. Post montri siajn oficialajn rajtigilojn, ili diras siajn nomojn: Jefferson kaj Davis. Ili klarigas post, ke ilia misio estas kunpreni la fotografion prenita de Spencer en Ilkley Moor. Sed li jam liveris la foton al Hough. La vizitantoj, malkontentaj, foriras kun malplenaj manoj.

Kion mirigis Spencer-on estis tio, ke neniu povis scii pri la ekzisto de la fotografio. Spencer nur parolis pri ĝi al sia edzino, al Peter Hough, al Jenny Randles kaj al Arthur Tomlinson, alia nifologo kiu esploris pri tiu afero. Informita pri la okazintaĵo, Hough kontaktas la informservojn de la Royal Air Force por atingi konfirmon pri la idento de la vizitantoj. Oni respondas al li, ke neniu kun tiu ĉi nomo ekzistas ĉe ili kaj ke neniu membro de la informservoj estis ĉe Spencer. Antaŭ tiuj ĉi faktoj, Hough alvenas al la konkludo, ke Spencer estis viktimo de unu el la plej kuriozaj aspektoj de la nifologia fenomeno: vizito de “homoj nigraj”.

LIBRO: «La dioj de Izraelo»

André Cherpillod estas franca esperantisto, etimologo, terminologo, gramatikisto kaj interlingvisto. Li verkis grandan nombron da diverstemaj libroj, inter kiuj unu tuŝas en maniero ege interesa la eksterteran hipotezon. Al la plejparto, tamen, nenio faras suspekti tion kiam vidas la koverton, ornamita kun stelo de Davido entenanta la tetragramon, kaj la titolon: “La dioj de Izraelo. La vera naturo de la Biblia dio”. Fakte, tiu ĉi ne estas libro pri nifologio laŭ strikta senco.

En ĉi tiu mallonga sed profunda verko, memeldono publikigita en 1990, Cherpillod disvolvas sian tutan erudicion por klarigi, pere de la etimologio kaj aliaj konoj, ke la dio de Abraham kaj de Moŝeo ne estis spirita estulo, kiel la religioj proklamas, sed ke ĝi povas esti io ege malsama, kiun ne lasas vidi la normalaj tradukoj de la Biblio, tute ŝanĝante sian senson. Nome la eksterteranoj, la Elohim de la originalaj tekstoj. La konkludo de Cherpillod estas klara: “la dio de la Biblio estas multopa, kaj neniel similas al pura spirito […]. Necesus denove pripensi kaj verki la tuton de la traduko de la Biblio, sen antaŭjuĵoj, kaj donante al la vortoj ilian signifon. Se Elohim signifas simple «Dio», la biblia teksto estas nenio alia ol miksaĵo de porinfanaj rakontoj, de poezio, kaj de supernaturaĵoj neakcepteblaj por normale racia spirito, kaj en ĝi nenio logika estas trovebla. Sed se la elohoj estas kosmonaŭtoj de ekstertera deveno, tiam la rakonto iĝas logika, racia, kaj perfekte kongrua kun la sciencaj donitaĵoj de nia spackonkera epoko”. Kaj li aldonas: “Nia kosmologio estas ankoraŭ komencanta, sed iom post iom, tre malrapide, oni alvenas al tiu konkludo… Cetere, el tio nenion povas perdi la religia kredo; ĉion povas gajni la vero”.

Pri ĉi tiu teorio, al kiu mi kredas, kaj pri la ĝenerala teorio pri ĉeesto de nifoj kaj eksterteranoj en la Biblio, multaj aliaj verkis, sed malmultaj kun la erudicio, klarpenso kaj abundo da donitaĵoj kiu oferas Cherpillod. Kaj neniu en Esperanto. Laŭ mia opinio, ĉi tiu estas unu el la plej bonaj verkoj pri nifologio ekzistantaj, kaj la sola en Esperanto, kvankam ĝi ne estas konceptata nek prezentata kiel nifologia verko. Tio estas sendube privilegio kaj honoro por la esperantistaro. Mi rekomendas atentan legadon de tiu ĉi libro, kaj de la tuta verkaro de Cherpillod. Mi povus mencii aliajn titolojn same interesaj, sed mi preferas lasi al vi malkovri lian verkaron, unu el la plej gravaj kaj vastaj de la esperanta kulturo.

Ŝiparoj da nifoj super Valencio kaj Hanojo

Kiel mi avertas en aliaj afiŝoj, dum la lastaj jaroj la nifoj ofte aperas en la ĉieloj en ŝiparoj po dekoj, centoj aŭ miloj, dum la mondo vivas sian sonĝon. Fenomeno nekredebla kaj kuriozega pri kiu ekzistas diversaj fidindaj filmaĵoj tra la mondo. Kiel tiuj ĉi kiujn mi prezentas. La unua okazis en Valencio (Katalunaj Landoj) kaj la alia en Hanojo (Vietnamo), ambaŭ en 2007.

Afero Alfena

Okazis la 10-an de septembro 1990, je la 8.30-a horo matene, en la urbo Alfena (Portugalio). Grupo da infanoj ludis rulglobetojn antaŭ kafejo. Subite, la grupo kaj la homoj kiuj pasis estas surprizataj de metala sferoforma objekto kun kvin piedoj ŝvebanta sub futbalkampo kiun oni konstruis apud, jen farante rapidajn movojn, jen malrapidajn, kiu atingas la altecon de tria etaĝo. Timego ekdisvastiĝas. Kiam vidas, ke la objekto pretiĝas surteriĝi en la futbalkampo, la masonistoj kiuj laboris en ĝia konstruado ekĵetas ŝtonojn rekte al la objekto, kiu reagas restante kvieta en la aero dum kelkaj momentoj. La atestantoj restas hororigitaj, la patrinoj krias por ke la infanoj ne alproksimiĝu, sed aliaj ne atingas deteni sian scivolemon. La infanoj apud la kafejo iras voki Manuel Moura, amatora fotografisto, kiu iras serĉi sian fotilon. Kiam li alvenas en la lokon la objekto estas pendigata en la aero dum la masonistoj ĵetas ŝtonojn, donante tempon al la fotografisto por fari kvar fotojn. La objekto tuj malproksimiĝas kun granda rapideco kaj malaperas, post esti fluginta super 500-metra radio dum proksimume 50 minutojn. Tiu nokto, la hororo ankoraŭ ĉeestas en la Alfena loĝantaro, kiu en la plejparto de kazoj ne atingas dormi pro timo, ke la objekto revenu, tio, kio ne okazis.

La fotografioj de Manuel Moura estis sendataj al la Nacia Komisiono de Esplorado pri la Fenomeno Nifo kaj al specialistoj de la Nacia Instituto pri Inĝenierio kaj Industria Teknologio. Post fotografia analizado, la esploristoj akceptas, ke ili ne trovas spurojn da fraŭdo, kaj ke ili ne eblas identifi la objekton. Ĝi estas tuj sendataj al Richard Haines, psikologisto de la afero kaj konsultisto de NASA, kiu ankaŭ ne atingas konkludon. Oni faris ĝisfundan esploradon koopere kun CIA, Pentagono, NORAD (angla mallongigo de Nord-Amerika Centra Estrejo pri Defendado de la Aerospaco), Nacia Centro de Studoj de Tuluzo kaj Eŭropa Kosma Agentejo, sen konkludaj rezultoj. Nur Pierre Guérin, de la Astrofizika Instituto, proponis la hipotezon, ke la objekto estis veturilo de distanca regado, malgraŭ ne havi multan forton tiu ĉi teorio post, ke tiuj objektoj estis viditaj en Francio en 1954 kaj en Germanio en 1989.

Tiuj ĉi fotografioj estas ankoraŭ hodiaŭ konsideritaj en la scienca spaco kiel unuj el la plej gravaj de la fenomeno nifo en la tuta mondo.

Agroglifoj: sezono 2009

Jen kelkaj el la agroglifoj aperintaj dum 2009, la plejparto en Britio. La skizoj de tiuj ĉi desegnaĵoj estas pli kaj pli kompleksa kaj la mistero pri kiu faras ilin kaj kun kiu intenco (precipe tio lasta) estas daŭre granda mistero.

La eksa astronaŭto de la misio Apolo 11 Buzz Aldrin asertas, ke ekzistas monolito en la Marsa luno Fobo

La pasintan 22 de julio 2009, dum intervjuo por la televidkanalo de la Usona Kongreso C-SPAN’s Washington Journal, la eksa astronaŭto de la misio Apolo 11 Buzz Aldrin asertis, ke ekzistas “monolito” en la luno Fobo de la planedo Marso. Aldrin menciis la monoliton dum li parolis pri la neceso antaŭeniri la esploron de la Luno, tiel, kiel la misiojn al Marso.

Tio diris Aldrin: “Ni devas esti kuraĝaj kaj klopodi iri tien, kien la homo neniam alvenis antaŭe. Superflugi la kometojn, viziti asteroidojn, viziti la Marsan lunon. Ekzistas monolito tie. Strukturo ege nekutima sur tiu ĉi objekto (Fobo) terpomforma orbitanta ĉirkaŭ Marso unu fojo po sep horoj. Kiam la homoj scios pri tio ili demandos sin “kiu metis tion tie?”. La kosmo metis ĝin tie. Se vi preferas, Dio metis ĝin tie…”.

Mozaika foto de la monolito de Fobo (NASA)

Ĉu ĝi estas nur stranga roka formacio aŭ povus esti strukturo konstruita de iu ekstertera civilizacio?

Intervjuo kun Steven M. Greer

Steven M. Greer

Steven M. Greer estas unu el la plej grandaj spertuloj pri nifoj en la mondo kaj fondinto de diversaj organizaĵoj dediĉitaj al studado de la fenomeno nifo kaj de la liberenergio, inter ili la Projekto Malkaŝo.

—Kiam vi interesiĝis pri la eksterteranoj?
–Mia onklo okupis altan postenon ĉe Grumman, la kompanio kiu konstruis la lunan modulon, la maŝino, kiu surluniĝis kun Neil Armstrong interne. Do ekde kiam mi estis 8-aĝa mi scias, ke ni ne estas solaj. Ĉar oni devas memori, ke kiam ni surluniĝis, ni ne estis solaj.

—Sur kio vi baziĝas vian aserton?
–Mi konas membrojn de antikvaj registaroj, kiuj vidis filmitan materialon kun eksterteraj veturiloj, kiuj estis en la kratero, ĉirkaŭ la lunan modulon de mia onklo.

—…
–En 1993, antaŭ la evidentoj de multaj homoj, kiuj laboris por la CIA aŭ la Pentagono kaj kiuj rakontis al ni tion ĉio kaj plu, mi decidis sakrifiki mian karieron kiel traŭmatologa kuracisto kaj labori por ke la tutan informon pri la temo estu konata.

—Se la eksterteranoj ekzistas, kial ili ne sin montris publike?
–Ĉu vi konas Larry King, la prezentanto de la CNN?

—Mi scias, kiu li estas.
–Nu, li demandis al mi la samon, kaj mi diris al li, ke niaj tutmondaj gvidantoj ne kontrolas la personojn, kiuj okupiĝas pri la temo. Temas pri militindustria komplekso pri kiu mi dubas, ke la hispanaj gvidantoj sciu multe.

—Mi insistas: kial ne sin montris publike la eksterteranoj?
–La demando baziĝas sur falsa premiso. Ili jam faris tion. Ĉiuj ĉefaj urboj en la mondo registris almenaŭ unu nifovidado dum la lastaj 50 jaroj. Mi havas arĵivon, kiun mi alportos en Katalunion. Sed ja vi ankaŭ povus demandi: “Kaj kiel ili ne surteriĝas sur la Blanka Domo dum la oficiala instalo de Obama?”.

—Bona demando.
–Ĉar tio kaŭzus grandan timegon. Amiko, ili estas pli inteligentaj ol vi kredas.

—El kie ili venas?
–Ni scias, ke ili estas interstelaj, el ekster nia sunsistemo. Tamen, ili havas instalaĵojn en ĝi. Iuj ŝajne venas el la Oriona sektoro, tio estas certa.

—Kion ili pretendas?
–Mi kredas, kaj kun mi pli ol 500 atestantoj, kiuj laboris por la usona Administrantaro, ke estas eksterteraj civilizacioj, kiuj volas preni kontakton kun ni pacmaniere, sed ankoraŭ estis neniu respondinte. Eksterteranoj vokas al ni, sed neniu respondas. Estas kvazaŭ telefono estis soninte dum 60 jarojn kaj estus estinte neniu kapabla malkroĉi ĝin.

—Kiel ili estas?
–La personoj kun kiu mi parolis, kiuj faris nekropsiojn al kelkaj el tiuj ĉi korpoj, diras, ke ilia staturo varias: inter 50 centimetroj kaj 3 metroj. Estas speco, kiu estas ĉirkaŭ unu metro alta, senhara, kun malgranda buŝo. Estas ŝipestro kiu, post pafi kontraŭ unu el tiuj ŝipoj kaj tiu ĉi esti frakasita, demetis plurajn el tiuj ĉi korpoj el la Suda Atlantika Oceano.

—…
–Ĉiuj la eksterteranoj strebas esti biomorfaj; ĉiuj havas unu kapon, du krurojn. Sed ene de tiuj ĉi parametroj ekzistas diferencoj rilate la altecon, la tono de la haŭto, kaj tiel plu. La universo estas viva estaĵo. La sciencisto Rupert Sheldrake klarigas, ke ekzistas kelkaj modeloj de kreado, kiuj strebas sin ripeti universale.

—Ĉu vi konsideras ilin personoj?
–Jes, personoj kiel vi kaj mi, sed el aliaj planedsistemoj. Mi suspektas, ke ili funkcias sammaniere socie, kvankam ilia spirita evoluo estu kelkajn jarmilojn pli disvolvita.

—Ĉu vi demandis al vi mem kiel ŝanĝiĝus nia vivo se oni pruvus, ke ekzistas la eksterteranoj?
–Sciencisto de Jet Propulsion Laboratories diris al mi, ke ili ne montris publike la bildojn atingitaj sur la surfaco de Marso en kiuj aperis strukturoj ĉar tio kolapsus la ortodoksajn kredojn de nia planedo. Ni kunhavas proksimume 98% de la genetika materialo kun la ĉimpanco, sed tie ekzistas breĉo. Eble tiu breĉo en la evoluo de la homo rilatas al ia antikva kunligo al iu el tiuj civilizacioj.

—Kiel ŝanĝiĝus nia vivo?
–Demandu ĝin al la 200 aŭ 300 korporacioj, kiuj kontrolas la energion de la mondo. La sciencistoj, kiuj kunlaboras kun mi alvenis al la konkludo, ke la nifoj uzas nek bencinon nek nuklean energion, ekzakte tion, pri kio parolis Tesla kiam li diris, ke la universo superfluas electromagnetikan energion. Al la milita-industria-dolara-petrola komplekso neniel plaĉas, ke iu aperu kun mirinda fontoenergio, kiu igu obsoletan la petrolon kaj la gason de la mondo.

(publikigita ĉe El Periódico de Catalunya la 6-an de majo 2009)

Ŝiparo da nifoj super Bonaero

Tiun ĉi ŝiparon da nifoj de variema geometrio estis filmita dum la vespero de la 22-a de julio 2009 en Ramos Mejía (Bonaero, Argentino) per videokamerao Sony TRV 310. Ĝi estas alia impresa afero pri ŝiparoj da nifoj el tiuj, kiuj estas okazanta tra la tuta mondo dum la lastaj jaroj.

Projekto Malkaŝo

Se iuj neas la fenomenon nifo, tio estas ĉar ili preferas deturni la atenton aŭ mankas al ili informon. Sed informo ekzistas, abundas kaj estas atingebla por iu ajn, oni nur devas serĉi ĝin kaj ami sufiĉe la veron por povi trovi ĝin. Tiuj, kiuj nuntempe neas sistematike la fenomenon nifo estas laŭ mi el la plej ridindaj klasoj da nesciuloj, precipe se ili sin apogas sur argumentoj pretendantaj esti sciencaj kaj raciaj.

Projekto Malkaŝo estas ne-profita esplora projekto fondita de D-ro Steven M. Greer en 1993 kaj dediĉita al igi publikaj ĉiujn informojn pri nifoj, ekstertera inteligento, kaj aliaj rilatantaj aferoj, kiel klasifikitaj progresigaj sistemoj de impulso kaj energio, surbaze de atestantoj profesie implikintaj en okazaĵoj siavice implikantaj la eksterteran hipotezon. La organizaĵo, kiu kolektis ĝis 400 atestojn, argumentas, ke la usona registaro arĵivis la informon kaj akuzas al ĝi esti iginta ĝin sekreton nedefinite.

Projekton Malkaŝon estis prezentita de D-ro Steven M. Greer al la amaskomunikiloj kaj al la publiko ĉe la Gazetara Nacia Klubo de Vaŝingtono la 9-an de majo 2001. Tiu ĉi gazetara konferenco, unu el la plej gravaj kaj sukcesaj de la historio de la Nacia Gazetara Klubo, kunigis pli ol 20 atestantoj, plejparte antikvaj militistoj, kune kun registaraj agentoj, kiuj estis elektitaj pro sia fidindeco. Ĝi markis la komencon de kampanio kies celo estas atingi malfermitajn aŭdiencojn pri la afero de la nifoj kaj de la eksterteranoj antaŭ la Usona Kongreso. Por tion fari, la diversaj militistoj, sciencistoj kaj politikaj personoj, kiuj deziras atesti devas ricevi imunon rilate al la transpaso de la sekreto, kiun ili ĵuris havi ene de la kunteksto de neleĝaj programoj kaj maldiafanaj buĝetoj. La ĉefa objektivo de la Nacia Projecto Malkaŝo estas la tuta diskonigado rilate la aferon de la nifoj/eksterteranoj de la usonaj prezidanto kaj registaro.

Sekve mi prezentas la videon pri la gazetara konferenco de 2001, subtekstigita kastilie, kaj la atestojn de kelkaj atestantoj rikoltitaj de la organizaĵo (angle; vi povas serĉi la ceterajn partojn de la du videoj en YouTube).

Afero Voroneĵ, 20 jarojn poste

Kiam okazis la afero Voroneĵ mi estis infano, sed ĝi ege frapis al mi; eble ĉar kelkaj monatoj antaŭe, kune kun mia familio, mi ekvidis mian unuan nifon (granda, ruĝa kaj luma bulo pendiginte en la ĉielo, kiun malaperis post kelkajn minutojn). Mi bone memoras la tagon kiam la televidĵurnaloj el la tuta mondo priparolis la aferon. Mi eĉ prenis notojn kaj faris desegnon, kiujn mi konservis kiel memoraĵo. La sekvan tagon matene, kiam mi vekiĝis por iri al la lernejo, tio, kion mi unue faris estis konekti la televidon por aŭskulti alian fojon la sensacian novaĵon. Dum la vespero, en la lernejo, mi demandis al la profesoro pri la afero, ĉar mi volis pliscii, kaj li rakontis al ĉiuj la samon, kion diris la televidĵurnaloj. Tiuj estis magiaj tagoj por mi kaj tiun aferon mi ĉiam konservis en mian kapon.

La faktoj okazis antaŭ 20 jarojn en la rusa urbo Voroneĵ, je iom pli ol 400 km sudokcidente de Moskvo. Verdire, ne estis nur unusola surteriĝo, sed pluraj, denuncitaj de plurnombraj atestantoj dum la tagoj 21, 23 kaj 29 de septembro kaj 2 de oktobro 1989, kvankam la plej rimarkinda estis tiu okazinta la 28-an de septembro de tiu jaro en publika parko. Jen gazetara noto reproduktita en kelkaj amaskomunikiloj dum tiuj tagoj:

“SOVETUNIO: SCIENCISTOJ KONFIRMAS SURTERIĜON DE NIFO. Speciala informo de la rusa novaĵagentejo Tass: NIFO SURTERIĜAS EN PARKO DE VORONEĴ, RUSIO. Kvar eksterteranoj 4 metrojn -10 futoj- altaj eliras el la kosmoŝipo, kaŭzante teruregon inter la homamaso da spektantoj, kiuj fuĝas. La faktoj okazis je la 18.30-a horo de la merkredo 27 de septembro, kiam pluraj infanoj ludantaj en la parko de la urbo Voroneĵ kaj personoj atendantaj aŭtobuson ekvidis en la ĉielo rozkolorecan lumon, kiu poste transformiĝis en ruĝan malhelan globon 10 metrojn diametra proksimume. Laŭ Vladimir Lebedev, korespondanto de la agento Tass en la malgranda rusa urbo, multaj infanoj vidis la surteriĝon de la nifo kaj la postan malsupreniron de pluraj eksterteranoj sur la parko. Vestita per arĝentkolora laborvesto, botoj bronzkoloraj kaj disko en la brusto, 3 metrojn alta, kun malgranda kapo kaj triokula, unu el la tri eksterteranoj eliris el la kosmoŝipo akompanita de roboto. La eksterterano dissendis sonon kaj desegnis sub la grundo luma trianglo je 30 x 50 cm proksimume, kiu tuj malaperis. La stranga kreitaĵo tuŝis la bruston de la roboto kaj tiu ĉi ekpaŝis. En tiu momento, unu el la infanoj kriis terurigita, la eksterterano rigardis lin kaj la knabo restis paralizita. Poste, la eksterterano celis al unu el la junuloj per “armilo”, objekto simila al tubo larĝan duonmetra, kaj la knabo malaperis tuj, kaj li reaperis kiam la estaĵo revenis en sian kosmoŝipon kaj tiu ĉi foriris rapidege”.

Post kelkajn tagojn, sciencistoj de la Laboratorio de Geofiziko de Voroneĵ detektis en la loko kie restis la kosmoŝipo spurojn de radiaktiveco pli alta ol la normala kaj ili neniam neis la aŭtentikecon de la okazintaĵo. Mi neniam dubis, ke tiu tago eksterteranoj vizitis la urbon Voroneĵ.